Riemen vast: Zweeds Feminisme

Ik was nog in mijn formatieve jaren tijdens de tweede feministische golf van de jaren 70 en 80. In die dagen wilden de feministen nog in alles gelijk zijn aan mannen en te suggereren dat er feitelijk aantoonbare biologische verschillen bestonden tussen mannen en vrouwen (onder andere in de opbouw van de hersenen) was niet goed voor je voortplantingskansen op latere leeftijd. Als je als jonge jongen in die dagen nietsvermoedend een deur openhield voor een meisje kon je afgesnauwd worden, omdat je daarmee suggereerde dat ze zelf geen deuren kon openen. En verbouwereerd vroeg je jezelf dan af of ze ook zo gereageerd zou hebben als, pakweg, Donnie Osmond de deur open gehouden had.

Enfin, de soep werd uiteindelijk niet zo heet gegeten als ie opgediend werd en vele meisjes die zich uit idealisme lesbisch verklaard hadden, namen uiteindelijk genoegen met een huisje boompje baby bestaan en met gelijkwaardigheid voor de wet (afgezien van de dienstplichtwet, de weduwen en wezenwet en nog wat wetten). De, wat men in het Engels treffend omschrijft als de, “lunatic fringe” van het feminisme bleef een randverschijnsel in Nederland. In Zweden verliep de ontwikkeling evenwel anders en daar werd het extreme feminisme onderdeel van de mainstream politiek. Ik dacht dat het, als achtergrond voor de Assange-zaak, interessant kon zijn voor de lezers om daar eens een boekje over open te doen.

De Zweedse cultuur is al sinds lang de meest feminine cultuur in de wereld volgens het model van Hofstede. Dit houdt onder andere in dat de verschillen tussen mannen en vrouwen in rolpatronen en machtsverhoudingen in Zweden het kleinst zijn en dat zorg en samenwerking in hoog aanzien staan (waarmee ik niet wil suggereren dat er volledige gelijkheid bestaat). Het waren de socialisten die vanuit hun ideologie vrouwen dezelfde rechten bezorgden als mannen en het was goed zo. Totdat de Zweedse socialisten eind jaren 70 na ruim 40 jaar onafgebroken aan de macht te zijn geweest plots het veld moesten ruimen. De groeiende welvaart, die door de wereldwijde malaise werd bedreigd, had de traditionele machtsbasis van de sociaal-democratische partij almaar versmald. De socialisten zochten naar een nieuwe machtsbasis en vonden die in het opkomende feminisme. Als ze DE partij voor vrouwen werden, zouden ze zo 50% van het electoraat aan zich kunnen binden.

De strategie werkte en andere partijen volgden het voorbeeld en trachtten zelfs nog feministischer te zijn dan de socialisten. Voor de communistische partij was het een keuze tussen feminisme of het politieke graf na 1989. Geleidelijk kwamen er zodoende meer en meer vrouwen in openbare functies en in het parlement en tussen hen bevonden zich zo langzamerhand steeds meer extreme feministen voor wie gelijkwaardigheid niet genoeg was en voor wie mannen de vijand vormden.

Ik beschreef al eerder dat Zweden naar extremisme neigt in alles wat het onderneemt en zo ook in het voeren van een feministische politiek. Men stelde bijvoorbeeld vast dat het verbod op de prostitutie niet werkte en dat het verbod in feite inhield dat de seksualiteit van vrouwen niet aan henzelf toebehoorde. In Nederland loste men dit op door prostitutie te legaliseren. In Zweden kwam men tot de omgekeerde conclusie; prostitutie was niet langer illegaal, maar het betalen voor seks werd illegaal, de hoerenloper werd gecriminaliseerd. Natuurlijk werkte dit ook niet; er is nog steeds prostitutie en vrouwenhandel in Zweden, alleen is het minder zichtbaar.

Vrouwenmisbruik is het stokpaardje van het extreme feminisme omdat het hen in staat stelt mannen te demoniseren. Het is een feit dat de meeste mishandelaars mannen zijn, de feministen stellen echter dat ALLE mannen verkrachters en mishandelaars zijn (zij die reeds verkracht hebben en zij die op het punt staan te verkrachten). Zij gaan uit van het begrip seksmachtsorde, d.w.z. dat in de patriarchale samenleving waarin we leven alle macht aan mannen toebehoord en dat die mannen de vrouwen structureel onderdrukken om die macht te behouden. Vrouwen worden door de mannen geïndoctrineerd om hen te helpen de seksmachtsorde in stand te houden. Derhalve zien veel vrouwen niet in dat ze onderdrukt worden en ze moeten daarvan eerst bewust gemaakt worden door andere vrouwen.

De leidende figuur in het onderzoek naar de seksmachtorde (“genus-onderzoek” genaamd) is professor Eva Lundgren van de universiteit van Uppsala. Deze professor heeft verhandelingen geschreven over hoe vrouwen de mannen helpen mishandeling in stand te houden. Zij heeft ook geschreven over satanistische netwerken van mannen die op grote schaal baby’s offeren in Scandinavië en over vrouwen die deze baby’s leveren. Zij steunt tevens het streven om de maatschappij seksneutraal te maken (geen typische vrouwen of mannennamen meer, het verwijderen van wetenschappelijk (dus “mannelijk”) denken uit schoolboeken, etc.)

De volgelingen van professor Lundgren zijn erin geslaagd om de wetgeving in Zweden zodanig aangepast te krijgen dat in twisten om zeggenschap over kinderen na een scheiding de rechter in praktisch 100% van de gevallen ten gunste van de moeder moet beslissen (zodat de eventuele vrouwelijke nakomelingen niet door hun vaders kunnen worden geïndoctrineerd om de seksmachtsorde te aanvaarden). Zij hebben ook voorgesteld om een speciale belasting voor mannen in te voeren waarvan de opbrengst kan dienen om de kosten van feministisch onderzoek en de vrouwenopvang te dekken (NIET om gewelddadige mannen te behandelen om ze minder gewelddadig te maken, want dat is volgens hen contraproductief). Toen dat niet doorging stelden ze voor dat vrouwen meer salarisverhoging moesten krijgen dan hun mannelijke collega’s puur omwille van hun vrouw-zijn (d.w.z. ongeacht hun prestaties). Het grootste paradepaardje van de Zweedse feministen is echter de wetgeving inzake aanranding en verkrachting die in Zweden ruimer is dan in welk ander land ook. Desondanks is volgens de feministen het aantal verkrachtingen hoger dan in andere Europese landen en het aantal veroordelingen per verkrachting lager dan waar ook in Europa; m.a.w. de wet dient verder aangescherpt te worden.

Volgens de statistieken is het aantal verkrachtingen per hoofd van de bevolking inderdaad in Zweden ruim driemaal hoger dan in de omringende landen en dit wordt door de feministen aangevoerd als bewijs hoe slecht het in Zweden wel niet gesteld is met vrouwen. (Racisten voeren aan dat het komt door het softe beleid jegens verkrachtende immigranten; anti-femisten stellen dat het komt door het verbod op hoerenlopen en zo heeft iedereen zijn stokpaardje.) Vergelijkend onderzoek toont echter aan dat de statistiek een vals beeld geeft van de situatie. De definitie van verkrachting is in Zweden veel wijder dan in andere landen (d.w.z. zaken die in andere landen gelden als bijvoorbeeld aanranding of ontucht met minderjarigen worden in Zweden als verkrachting geregistreerd). In Zweden neemt men als maat het aantal meldingen van verkrachting dat de politie registreert, d.w.z. zaken die later geen verkrachting blijken te zijn, komen toch als zodanig in de statistieken. Ook rekent men meerdere gemelde verkrachtingen door dezelfde vermeende dader als aparte verkrachtingen. Daarbij komt nog dat de bereidheid om melding te maken van verkrachting in Zweden veel groter is dan in andere landen vanwege de verregaande bescherming die het vermeende slachtoffer geniet (bijv. de politie is verplicht het slachtoffer bij de melding op zijn/haar woord te geloven en een rapport van verkrachting naar de officier van justitie te sturen ook als het vermeende slachtoffer geen officiële aangifte doet (zoals gebeurde in de Assange-zaak). Het vermeende slachtoffer loopt daardoor geen risico vervolgd te worden wegens valse aangifte). Bovendien is er in Zweden geen verjaringstermijn voor verkrachting waardoor zeer oude zaken alsnog aangemeld kunnen worden.

Om een hypothetisch voorbeeld te geven, een vrouw kan in 2010, jaren na haar scheiding, naar de politie stappen en melding maken van het feit dat zij tijdens haar huwelijk 100 keer door haar echtgenoot is verkracht. Zelfs als later zou blijken dat er niets van het verhaal waar is zullen er toch 100 verkrachtingen extra geregistreerd worden voor 2010 en de vrouw hoeft geen vervolging te vrezen ook al heeft haar ex-man een tijdje onschuldig in de cel gezeten. Als het tot een rechtszaak zou komen hoeft de vrouw geen ander bewijs te leveren van de gemelde feiten dan haar eigen getuigenis en als haar ex-man geen harde bewijzen van zijn onschuld kan leveren (zijn ontkenning telt niet mee in de bewijslast) zal hij veroordeeld worden. Die veroordeling komt echter maar 1 keer voor in de statistieken waardoor het aantal veroordelingen ten opzichte van het aantal verkrachtingen in de statistieken altijd laag is.

De speciale hoofdofficier van justitie, Marianne Ny, die op verzoek van advocaat Claes Borgström is belast met het vervolgen van de Assange-zaak is een feminist die als speciale opdracht heeft om de grenzen van de verkrachtingswetgeving af te tasten om te bezien of het niet mogelijk is alle seksuele contacten (ook die welke met wederzijdse instemming en tot wederzijds genoegen zijn voltrokken) waarbij er een machtsverschil is tussen de partners per definitie als verkrachting aan te merken. De zaak Assange wordt nu gebruikt om die interpretatie van de wet te testen. Als dat lukt zijn volgens de wet in principe alle mannen verkrachters, zoals de feministen altijd al beweerden, omdat er volgens de seksmachtsorde altijd een machtsverschil is tussen man en vrouw.

Vanuit deze gedachtengang hebben feministen in de Zweedse rijksdag ook een wetsvoorstel ingediend om een sexcontract verplicht te stellen dat eventuele sexpartners moeten ondertekenen vóór ze de daad voltrekken en waarin wordt vastgelegd waarmee de partners wel en niet akkoord gaan. De formele consequentie zou dan zijn dat alle niet contractueel vastgelegde sex automatisch verkrachting (lees: door de man) is, omdat er geen uitdrukkelijke toestemming (lees: van de vrouw) is. Jawel, lezers, zo zouden in één klap practisch alle Zweedse mannen formeel tot verkrachters worden bestempeld. Het wetsvoorstel haalde het niet.

Niettemin heeft Julian Assange heeft dus een groot probleem. Volgens de huidige aanklacht lag hij bovenop het eerste vermeende slachtoffer toen het condoom scheurde (dat is inderdaad een zeer onnatuurlijke positie om seks te bedrijven, zeg nu zelf), en dat wordt aangevoerd als seksuele molestering omdat hij het slachtoffer daardoor geen keuze liet. In geval van het tweede vermeende slachtoffer, is wat aanvankelijk werd omschreven als “seks door verrassing” aangescherpt tot “onbeschermde seks terwijl het slachtoffer sliep” wat geldt als verkrachting, omdat het slachtoffer geen toestemming kon geven. En in beide gevallen had Assange natuurlijk de overmacht op basis van het leeftijdsverschil en zijn status als internationale celebrity. Hij zal zo goed als zeker veroordeeld worden.