Category Archives: Egaode

Ademloze aria Palabiodentaal, da capo, da capo, libretto libido, bewegend beeldverhaal in weinig woorden, dageraadsgedachten voor vage late nachten en tenslotakkoorden.

Wij moeten in deze dagen niet spreken van verloren lente of bevroren vlinders dood. Geen zomaar of winter op onze lippen dragen niet het lood van onuitgesproken vragen op ons voorhoofd. Wij moeten volharden, wachtend op de sneeuw, en zonder … Continue reading →

Langs de ramen De bomen buiten worden wazig en vloeien samen Zo deelt ook mijn ziel buiten de oevers van ons lichaam in het oneindeloze fundamentele van dit moment; verstand op oneindig blik op jou… erbarme dich

Dochter van een god die de luidrucht niet schiep, maar wel het zomerzicht van jouw ogen, het ballet van vingers die minnen met lippen licht, zonder meer, maar wel welsprekende benen ook schouders in gedachten blij; voor mij en mijn … Continue reading →

De naakte welving mensenvoet herschept het wezen van het strand Afdrukken van de dans des levens als woorden in het zachte zand Een liefdesverklaring die doch weldra de zilte zee uit zal wissen Als gold het een zomergezegde dat in … Continue reading →

Der meeuwen schreeuw schril klinkt kil onder ogenbogen die zandbanken strand en duinrand en maan licht in ogen in één droom ver- bed- en blad- vulling, in dulci jubilo Amen.

De klok slaat 8 op de schaal van Beaufort om de oren verspreide onweersbuien drijven in het afwaswater van de tijd; met warme frasen drogen we af en uit in de wijde wereld, jij en ik dus eindelijk is het … Continue reading →

Stilte, als ijspegels aan de wijzers van de klok, raapt gehaast mijn verdampende voetstappen van het parket. Mijn woorden bevriezen op het raam en heel mijn wereld houdt de adem in bij het noemen van jouw naam. Je slaapt, liefste. … Continue reading →

Wij zijn slechts bladeren op de winden van de tijd die ons samenbrengen en weer scheiden. Toen ik jou tegen het lijf liep, wenste ik, dat het voor één keer windstil mocht wezen.