Nou, toegegeven, het was een iets kleiner evenement dant de vredesdemonstraties in Amsterdam en Den Haag uit mijn ver verleden jeugd, maar de demonstratie in Tornio voor open grenzen was even goed bedoeld. Ik zeg wel tegendemonstratie, maar het was eigenlijk een positieve aangelegenheid; een roep vóór open grenzen en mensenrechten. Ik noem het een tegendemonstratie omdat ie geoganiseerd werd tegen de anti-immigratietokkies uit het zuiden van Finland welke wederom naar Tornio waren gekomen om tegen ons te roepen dat de grenzen dicht moesten en de klok teruggedraaid naar de vijftiger jaren.
Wij waren met een paar honderd, hullie met een paar duizend (althans zo klonk het), dus kwalitatief gezien waren we verreweg in de meerderheid (NB: volgens de krant waren er 350 dichtegrenzers en 150 opengrenzers). Wij hadden onderwijzers en kunstenaars, hullie grote monden. Wij hadden een band, hullie een brandweerwagen en vlaggen, vooral veel vlaggen. Je moet je toch ergens achter kunnen verschuilen als je bang bent.
Gelukkig was het beter weer dan de vorige keer, al maakte de laagstaande herfstzon het fotograferen wat lastig. Anderzijds wilde misschien niet iedereen herkenbaar op de foto, want de bangen uit de titel (vrij vertaald “tussen vluchtelingen en bevreesdelingen”), zijn niet te bang om anonieme bedreigingen te uiten aan het sociale media-adres van de stemmen der redelijkheid. Ik zit eigenlijk nog te wachten op zo’n compliment…
Enfin, nadat ze op en neer geparadeerd hadden, maakten hullie nog snel even gebruik van onze open grens om in Zweden snus in te slaan voor de terugreis naar Tampere, Lahti, of waar ze dan ook vandaan kwamen. Wij gingen toen ook maar weer naar huis…
Het Triumvieraat 
Dhr ter Buyl vond het maar een tamme bedoening, zo zonder waterkannonnen of pepperspray…
En het is waar er werd geen molotov cocktail, of zelfs maar een waxinelichthoudertje, naar ons gegooid! Publiciteitsgewijze zijn wij zeer teleurgesteld.
Elders las ik het volgende:
Bang
Jij bent bang.
Ik ben bang.
Jij bent bang om dood te gaan in de oorlog in jouw land. Ik ben bang dat je die oorlog meeneemt naar het mijne.
Jij bent bang dat de grenzen voor je neus zullen worden gesloten.
Ik ben bang dat er veel mensen met verkeerde bedoelingen hier naar toe komen.
Jij bent bang dat je niet welkom bent in Europa.
Ik ben bang jij mijn cultuur niet zult begrijpen.
Jij bent bang dat je nooit meer terug naar je huis kunt.
Ik ben bang dat je nooit meer terug naar huis wilt.
Jij bent bang dat wij je niet willen helpen.
Ik ben bang dat jij de hulp niet zult waarderen.
Jij wilt vast niet dat ik bang ben.
Ik wil ook niet dat jij bang bent.
Tekst van Benona Vos
@Rob,
Ja, die had je ook gepost bij mijn vorige blogje; een goede tekst maar alleen van toepassing op bona fide vluchtelingen. Niemand wil vluchtelingen. Wij willen ze niet, omdat we niet willen dat ook maar iemand uit onveiligheid zijn/haar land verlaten moet. De andere zijde van het debat maakt het niks uit, zolang ze maar niet bij hullie in de buurt komen wonen.
Ik vind dat Finland een strikt toelatingsbeleid moet hanteren. Degenen die de Finse samenleving meteen bij aankomst al afwijzen, mogen van mij meteen gedeporteerd worden. De Finnen over de gehele linie vinden het een veeg teken dat 90% van de vluchtelingen die nu binnenkomen bestaat uit wel-geoutilleerde jonge mannen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen veel vluchtelingen uit Finland in Zweden terecht, maar dat waren bijna uitsluitend vrouwen en kinderen. De mannen bleven achter om te vechten. Vanuit een Fins perspectief is het dus moeilijk om al deze asielzoekers te zien als werkelijke vluchtelingen.
Een incident dat de zaak geen goed gedaan heeft, was gisteren toen een aantal Iraakse asielzoekers in een opvangcentrum in opstand kwamen, omdat het (halal!) voedsel dat hen werd verstrekt hen niet smaakte. Per direct op het vliegtuig terug naar Syrië of Iraq lijkt mij redelijk voor deze personen, die mijns inziens overduidelijk niet zijn gekomen als vluchtelingen, maar als verwende gelukszoekers. Deze sujetten maken het leven voor bona fide vluchtelingen moeilijk.
Sorry voor de herhaling.
“Wij willen ze niet, omdat we niet willen dat ook maar iemand uit onveiligheid zijn/haar land verlaten moet.” Vind ik een prachtige stellingname. Graag zou ik mij daar bij willen aansluiten.
Jammer genoeg maakt de wapenproduktie en wapenhandel van Nederland dit onmogelijk.
Dankbaarheid voor de geboden opvang lijkt mij een te voor de hand liggend gedrag voor de asirelzoekers en/of vluchtelingen.
Vaak zie ik drie groepen;
De rijke verliezers van een gewapend conflict. Oude bondgenoten vangen deze verliezers graag op vanwege de gestolen tegoeden op de buitenlandse bankrekeningen.
Een gegoede middenkasse die in staat is om een dure vluchtroute bij mensensmokkelaars in te kopen.
De arme slachtoffers die zich lopend het vege lijf moet redden binnen de conflictregio.
Jammer genoeg heeft Nederland al jaren een trage en onduidelijke regelgeving voor de beoordeling van vluchtelingen en asielzoekers. Telkens weer een pardonregeling toepassen helpt hierbij ook slecht.
Werken aan een veilige woonomgeving overal ter wereld is inderdaad de beste oplossing!
Bezorgde groet,