“Ga je weer een blog schrijven?” vroeg mijn vrouw zojuist, terwijl ik mijn vingers knakte en achter mijn toetsenbord neerplofte.
“Ja, en weet je waar het deze keer over gaat? Over jonge westerse toeristen die relaties aangaan met Thaise prostituee’s.”
Ning lachtte een gulle lach en dook terug in haar boek.
Me afvragend wat er nu zo grappig aan dit onderwerp is begon ik te schrijven:
Zoon: ‘Ma, dit is Gerda, waar ik je zoveel over verteld heb. We hebben besloten te gaan trouwen.’
Ma: “Wat geweldig, Jurgen! Wat doe je ook alweer voor de kost Gerda?’
Gerda: “Ik ben hoer, mevrouw”.
Ma: Wat leeeuuuk, wil je misschien iets drinken lieverd?
Gerda: Doet U mij maar een manhattan, mevrouw’.
Onmogelijk toch? Valt toch in de categorie ‘fictie’? Ja toch?
Nee toch…
Op dit moment, as we blog, wordt er ergens in het Thaise koninkrijk een jonge backpacker verliefd op een prachtig mooi Thais meisje ergens aan een prachtig mooi strand in het zuiden van Thailand. De backpacker -laten we hem even ‘Andrew’ noemen- is ‘Ploy’ drie weken eerder tegengekomen in de “Bang Cock Bar” in de Thaise hoofdstad, waar zij werkt als ‘hostess’.
Ploy komt uit Roy Et en is naar Bangkok getrokken om geld te verdienen voor haar verarmde agrarische familie. Andrew heeft het levensverhaal van de dartele Ploy aangehoord en besluit, na twaalf bier en zijn tranen verdringend, om Ploy te redden uit de klauwen van de Thaise sex industrie.
Andrew denkt dat het het beste is om Ploy mee te nemen op zijn reis door Thailand. Gewoon om haar wat beter te leren kennen. En dan kan Ploy in de tussentijd ook verliefd op Andrew worden. Hij betaalt de ‘bar fine’ aan de Bang Cock Bar om Ploy te kunnen meenemen en de volgende dag is het kersverse stel op weg naar Koh Samui, een bounty eiland in het zuiden van Thailand.
Drie weken later ligt Andrew, diep gebronst, met haar dat is gebleekt door de zon, op zijn badhanddoek te kijken naar Ploy, die met een grote rubberen binnenband in de golven speelt. Hij is drie weken ervoor, kort na aankomst in Bangkok, linea recta in de armen van de vrouw van zijn leven gewandeld. Haar prachtige, lange ravenzwarte haar, die schitterende ogen die ze laat rollen wanneer ie weer iets doms zegt, haar prachtige, sneeuwwitte gebit, de onuitputtelijke stroom van grapjes, haar wereldse kont die uit haar kortgeknipte spijkerbroek lijkt te willen ontsnappen. Onwillekeurig moet hij aan zijn -ex denken, Naomi. Die weigerde om ook maar een kopje af te wassen omdat ze dat ‘rolbevestigend’ vond.
Fuckin’ cunt.
Nee dan Ploy. Hij heeft de hele vakantie geen onderbroek hoeven te wassen…
Terug in Bangkok kijkt Andrew diep in Ploy’s ogen (oh, die ogen) en verzekert haar dat hij haar maandelijks 200 pond zal sturen, zolang ze maar niet terugkeerd naar de Bang Cock Bar, die poel des verderfs…
“I lob you”, stamelt Ploy. “I want marry you”.
Het hart bonkt Andrew in de keel. “Ik ga terug naar Engeland. In de bouw verdien je veel in Engeland. Over zes maanden kom ik je halen en trouwen we. Daarna gaan we samen in Blackpool wonen. Daar kunnen mijn ouders je helpen met het starten van een Thais restaurant. How does that sound tilak*?”
” I lob you’.
Wat Andrew niet wist:
Ploy heeft al vier sponsors; Thorsten uit Duitsland, Jesper uit Denemarken, Greg uit de VS en Jeroen uit Nederland. Elk maken ze een aanzienlijk bedrag over aan Ploy in de overtuiging dat zij haar uit de muil van de Bang Cock Bar hebben gered en dat Ploy nu in Roy Et bij haar moeder op de bank zit te borduren en af en toe een ritje maakt op de waterbuffel (die nu genezen is dankzij de vierhonderd dollar die Greg als extraatje voor de zieke waterbuffel, opstuurde).
In werkelijkheid keerde Ploy direct, na Andrew uitgezwaaid te hebben op het vliegveld, terug naar de Bang Cock Bar voor haar business as usual.
Ik heb nooit begrepen hoe jonge westerse mannen, die het in hun thuisland wel uit hun hoofd zouden laten om een prostituee te bezoeken, laat staan een relatie te beginnen, dat als de normaalste zaak van de wereld beschouwen, zodra ze op Suvarnabhumi Airport hun koffers van de band trekken.
Ning heeft een antwoord op die vraag. “Veel jonge, vrijgezelle backpackers checken niet alleen hun koffers, maar ook hun hersens in op Heathrow…”
Ploy’s family is druk doende een groot huis te laten bouwen in Roy Et, gefinancieerd met het geld van haar westerse weldoeners en heeft al jaren een Thais vriendje met wie ze de Thaise taal en cultuur deelt…
“tilak“: schatje, liefje van me.
Het Triumvieraat 
Ja Cor, ik moet in herhaling vallen maar o zo herkenbaar. Jij hebt het over ‘jonge mannen’ maar ik zie hier hetzelfde trieste verhaal met even zovele óudere, grijze mannen uit Europa, Australië en de VS. Ouder, vetter, lelijker, overgeschoten, gescheiden, kaal of kaalgeschoren, getatoeeerd (ook dát nog!), al opa en dan met zo’n spichtig ding die onder hem wordt verpletterd. Het lijkt wel dat die vetzakken hoe dunner hoe liever willen. Triest, jij zegt het.
Ceesgegroetje
Toch mooi dat jij een veel beter mens bent. Wat een gepeupel. En ze zijn nog dom ook. Je zou moeten verbieden dat ze kinderen zouden krijgen. Stel je voor er zijn al zoveel domme en dikke mensen op deze aarde. Misschien is er een eindoplossing voor?
Ik heb kennelijk nogal een gevoelige snaar geraakt bij je. Ik zou zeggen; ga liggen op de sofa en begin bij je jeugd…
Leuk zo’n semi intellectueel praatgroepje van mannen midden in een identiteitscrisis.
Nog een paar jaartjes, wat meer kale plekken op de kruin en je loopt ook met zo’n spichtig ding aan de hand door Bangkok te stappen. Oh ironie..
Je schijnt er alles vanaf te weten; ken je Ploy? Vertel!
“Khun” Peter. Ik ben al zeven jaar gelukkig getrouwd. Ik heb niks met “spichtig”.
Nu jij nog. Ik wens je veel succes met je zoektocht naar de ware liefde…
Overigens beste heren, het feit dat je met een Thaise samenwoont of getrouwd bent (natuurlijk niet uit een bar) maakt dat je zelf ook tot de categorie verdachte farang behoort.
Immers, alle Thaise dames met een farang zijn verdacht. Juist in Hiso kringen. “Zal wel een prosti zijn” wordt er achter de rug om gekakeld door de Thai, die roddelen tot kunst verheven hebben.
Met dat stigma moeten jullie ook leven. Dus niet te snel wijzen.
Cees, die oude vetzakken met jonge meiden aan hun arm zie je hier natuurlijk ook, maar het leek me beter om een blog te schrijven over de minder belichte kant van sex toerisme. Veel van die jonge gasten hebben de beste bedoelingen, maar zien niet in dat ze de boel draaiende houden met al hun beste bedoelingen.
Bovendien zijn die meiden lang niet allemaal zielig. Er zitten er heel wat tussen met een universitaire opleiding die die drieduizend baht liever binnen een uur op hun rug verdienen, dan binnen een dag in een kantoorstoel. Ik heb er nogal wat ontmoet Cees, jonge backpackers die allemaal beweerden dat hun ‘bargirl ‘anders” was. Ja,ja…er komt geen grammetje liefde bij kijken, het draait die meiden allemaal om de poen geloof me. Niet dat ik ze dat kwalijk neem 😉
Grappig. Dit is inderdaad weer eens een andere kijk op de zaken.
Een bordeel bezoeken is toch vragen om problemen, lijkt me.
Wat bedoelde Ning nou? Dat die jongens op Heathrow voor de reis eerst zichzelf moesten laten checken? (een naiviteits-test of zo)
Ning bedoelde dat ze hun gezonde verstand achterlaten op het vliegveld. “They think with the wrong head”
Allemaal blije mensen, en ook nog een waterbuffel die het weer doen. Da’s toch prachtig?
Als dit geen win-win situaties oplevert, week ik het niet meer
doet, doet!
Bopske speelde ooit in op sex-toerisme. Verkocht hij bijbeltjes in sextenten.Met een zwembroek op zn hoofd en een surfplank op zijn rug.Later deed iedereen dat.Je kon de klok erop gelijk zetten
De kerken zaten na deze stunt van Bobske meteen weer tsjokvol. Praten ze nu nog over.
Je vergeet de tatoes, Paco.
Zo’n sexbijbeltje van Bopske heb ik geloof ik nog ergens liggen, kan je donder op zeggen.
Dominique Strauss Kahn zal nu ook vast wensen dat hij een Ploy had gehuurd i.p.v. een kamerdame gegrepen.
Er is veel geschreven over dit onderwerp. Ik zeg niet dat jouw schrijfsel niet klopt, maar het is slechts een deel van het verhaal. Niet iedere bargirl heeft meerder sponsors. Niet iedere farang is hersenloos. Veel Thaise dames gaan in een bar werken om een farang te ontmoeten. Ze willen, om moverende redenen, een westerse vriend. De belangrijkste reden is meestal geld. Maar ook dat is te kortzichtig. Ze hebben de nodige negatieve ervaringen met Thaise mannen.
De excessen in het barcircuit dat is natuurlijk smullen voor de meer ontwikkelde farang. Door er een vergrootglas op te leggen wordt het helemaal leuk voor ons, de brave burgermannetjes en vrouwtjes. Een relatie met een prostituee, hoe dom kun je zijn? Of zijn voor vooroordelen nog dommer?
Ah, daar ben je. Ik dacht al, waar blijft ie?
Ik heb volgens jou op het bovenstaande verhaal een vergrootglas gelegd. Nou, dan zou ik tijdens je volgende Thailand vakantie je roze bril eindelijk maar eens een keer afzetten.
De succes verhalen van “backpacker meets Thai bar girl, falls in love, they get married, make lots of little backpackers and live happily ever after” DAAR mag wel een vergrootglas op, want dat zijn zeer uitzonderlijke gevallen.
Hoeveel van die meisjes heb jij al versleten?
Hellas ga je niet in op fieten. Een oppervlakkig beschouwing met veel cliche’s, vooroordelen is makkelijk geschreven en snel scoren.
Met je laatste opmerking/vraag zak je af naar het niveau van de gemiddelde barbezoeker in Thailand. Ach, de ware aard verloochend zich niet.
Het probleem is dat mensen die zich verheven voelen boven anderen en graag willen oordelen en veroordelen vaak een beetje eng zijn. Ubermensch? (maar dan niet de interpretatie van Nietzsche).
Veel succes verder met je blogje. Misschien zijn er mensen die het willen lezen. Van hetzelfde soort. Beter, vooral veel beter.
‘Veel succes verder met je blogje’ schrijft ene Khun Peter op nogal denigrerende wijze. Voorafgegaan door ‘het probleem is dat mensen die zich verheven voelen boven anderen en graag willen oordelen en veroordelen vaak een beetje eng zijn’
Jij ook veel succes met je door een roze bril bekeken Thailand-episteltjes. Wat kunnen we verwachten de volgende keer? De drijvende markt? Olifantenshow? Of misschien toch maar een barblog? Je raakt niet uitgeschreven over dit prachtige land, vind je ook niet?
Dank je. Ik wist niet dat je een trouwe lezer bent. Maar je wilt natuurlijk ook wel eens ‘down to earth’ verhalen lezen. Het gedoe op dit blog is natuurlijk maar een pose. Jij en ik weten wel beter 😉
Ach, Khun Peter, we doen beiden ons best in dit zomerse, aardse tranendal. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Even serieus, 90% van mijn blogs die over Thailand en de Thais gaan, geven aan dat ik het hier al tien jaar erg naar mijn zin heb. De Thais zijn over het algemeen een geweldig volk -zolang ze niet in de politiek zitten- maar op die blogs kom je nooit kijken. Bovenstaand blog is het eerste blog dat ik schreef over iets dat te maken heeft met go-go bars en barmeiden. En ik heb toch al zo’n 150 blogs geschreven. Waarom doem je wel hier op en niet hier:
of hier:
Vreemd…
Je kunt best goed schrijven Cor, niets mis mee. Daarom zijn de verwachtingen hoog. Het zoveelste verhaaltje over bargirls met evenveel clichés is geen succes. Die kun je overal lezen. Je zegt dat je bewust kiest voor een jonge backpacker, maar de vooroordelen en het verhaal is hetzelfde. Belicht het eens van een andere kant. Schrijf iets origineels over bargirls.
Voorts zou ik beledigingen als ‘oude vetzakken’ achterwege laten. Heb je niet nodig om de postings bijval te geven. Het is zo gemakkelijk en doet afbreuk aan alles wat je schrijft.
Peter, cliche’s zijn overal, maar die komen natuurlijk wel ergens vandaan. Wanneer ik een witte man van ver in de zestig, hand in hand met een vrouw over straat zie lopen die zijn (klein)dochter zou kunnen zijn, dan stemt me dat niet vrolijk.
Je kunt je ogen er voor sluiten maar het IS er, sex toerisme.
De onderbelichte kant is de jonge backpacker die verliefd wordt op een Isaan meisje dat in een bar werkt.
Meestal wordt dat op de lange termijn niks, een relatie tussen een meisje uit een bar en Zweedse universiteit student uit Uddevala. Zeg nu zelf.
Er is een haast onoverbrugbaar cultuurverschil.
Ik meen uit je blogs te kunnen lezen dat het allemaal goed gaat tussen jou en je vriendin. Je bent wellicht een uitzondering, maar ik zou mijn vrienden niet graag de kost willen geven, die afgedropen zijn naar het westen, Thailand vervloekend, Thaise vrouwen vervloekend en zichzelf vervloekend, na een aantal heel vervelende ervaringen, waarvan de in dit blog beschreven er maar enkele zijn.
Ik meen helemaal niet boven jou te staan Peter. De zeurverhalen van de expats in de BP zijn, in tegenstelling tot jouw vaak interessante blogs, niet te pruimen. Je houdt van dit land, net als ik, alleen heb ik er op een andere manier mee te maken. Ik werk hier en ga elke dag met Thais om. Dat is niet elke dag rozegeur en maneschijn, geloof me. En dat ik daar heel af en toe een blog over schrijf meteen milde dosis sarcasme lijkt me alleen maar gezond. Een blinde adoratie voor een land en haar bevolking leidt alleen maar tot blindheid voor missstanden, narigheid en andere zaken die je niemand toewenst.
groet,
cor
Cor,
Kun je mij even e-mailen? Ik geen e-mailadres van je en ik wil even wat bespreken. Mijn e-mailadres heb ik ingevuld bij deze reactie.
Groet,
Peter
Hoi Cor, vanmorgen heb ik dit blog her opgezocht en de link naar Cees gestuurd. Ook al zag ik dat hij het al gelezen had ……
Weer last van je Borderline Kaatje?
Voorspelbare reactie :-)))