Ik vertrok, ik zag en ik vertrok weer…

Wanneer je, zoals ik, in Thailand woont, is het niet logisch dat je naar de Nederlandse televisieprogramma’s gaat kijken die uit de keuken van de Grootste Familie van Nederland komen. Ik zou eigenlijk liever zeggen dat dat zelfs niet logisch is wanneer je wel in Nederland woont , maar dat terzijde. Gisteren, oh lezer, heb ik echter 7 afleveringen van het TROS programma “Ik Vertrek” non-stop achter elkaar bekeken op de heimwee-site   “Uitzending Gemist . En het was prachtig. Man, man, wat heb ik genoten. Ik heb nog nooit zoveel verhuiscontainers op 1 dag gezien. Nimmer heb ik zoveel mensen elkaar zien omhelzen, zien aflebberen, op de rug zien kloppen en nooit heb ik zo vaak het zinnetje “hier doejut allemaal voor he?” uit horen spreken, veelal begeleid door een zonsondergang en salsa muziek.

Voor de cultuurbarbaren onder U, die niet weten over welk programma ik het, heb, zal ik het format van deze Televiklierring-kandidaat even uit de doeken doen:

Nederlandsch stel/gezin besluit om definitief naar het buitenland te vertrekken, omdat het stel/gezin de eeuwige vaderlandse tegenwind, de bladeren op de rails, het jachtige leven, Gerrit Riemstra, Wilders / halal-slagers, de schoonmoeder, de NS-omroeper, en de nepzomers al jarenlang kotsbeu is en hun droom om hun vinex woning aan de Cote du Sloot, te vervangen door een B&B aan een azuren kust waar willen maken. Cameraploeg volgt de ondernemende ondernemers maandenlang tijdens de voorbereidingen (die vaak langer duren dan het uiteindelijke verblijf in Costa Croketta), het verblijf  – vaak niets minder dan een uitputtingslag in het verkrijgen van vergunningen, getreiter van corrupte ambtenaren en een oceaan aan andere narigheid, veelal het gevolg van misverstanden in het kielszog van taalbarriere en cultuurverschillen – en de onvermijdelijke aftocht (daar hoopt de producent op althans) terug naar het door westenwinden gegeselde Nederland, dat, bij nader inzien, toch zo beroerd niet is.

Na een marathonzit van drieenhalf uur “Ik Vetrek” kon ik niet anders dan concluderen dat Nederlanders toch wel een ondernemend volkje zijn hoor; De familie van de Kaart wil een resort openen op Curaçao, waar de gasten “nudistisch kunnen recreeren” (bewoners van Curaçao “not amused”), het echtpaar Rinus en Karin Korstjes wil een lichtgewichtvliegtuigjescentrum  beginnen in de Karpaten vanuit een zojuist aangekochte boerderij in een gehucht in Bulgarije (nepcontract, geld weg), en het beminnelijke stel Frenk en Liesbeth Kralenboer willen een bar beginnen op een Grieks eiland, om “lekker te chillen”, (Liesbeth krijgt heimwee naar Nederland, blaast de aftocht, Frenk blijft achter en blaast drie maanden later de aftocht, heimwee naar Liesbeth).

Opvallend is dat je bij degenen die het niet redden, tijdens de eerste minuut al weet “dit wordt niks, dit wordt een ramp”. De slachtoffers, want dat zijn het – wie is er nu zo gek om hun aanstaande demise te laten filmen om het vervolgens wereldkundig te maken via de Grootste Familie van Nederland? – praten zich konstant moed in: “Is het niet geweldig, die ruisende palmen in december?” zucht Chantal na een uitputtende dag om onvindbaar barmeubilair te vinden en van het kastje naar de muur te zijn gestuurd door de tegenwerkende lokale bureaucratie. “Dit gaat ‘m  worden”, zegt Fred, terwijl hij voor de twaalfde keer een kantoor binnenloopt voor een vergunning om een fontein te kunnen aanleggen op de patio. Twee minuten laten staat Fred buiten; “Manana. Stelletje apen hierzo.”

De volksverhuizers die het wel lijken te redden in de onbekende dreven, hebben in alle gevallen een flinke baal geld op de bank staan.

“We hebben onze villa verkocht en ik heb mijn spatlappenfabriek overgedaan aan mijn broer”, zegt Raoul van Venninckhoven met geaffecteerde stem, terwijl hij over zijn leesbrilletje over de maquette van het resort met golf course heen tuurt dat hij gaat aanleggen op het Caribische eiland Grenada. Raoul gaat niet voor de zon. Raoul weet niet eens dat er tegenwind en NS omroepers bestaan. Raoul gaat voor de poen. That’s the spirit, Raoul.

Raoul’s haast onzichtbare telefoon gaat af. Het is zijn vrouw, Ageeth. “Hoezo geen Internationale school voor de kids? Dan bouwen we die toch gewoon zelf”.

Hier doejut allemaal voor, he?

NB: Ik heb alle personages en situaties uit mijn duim gezogen, behalve het Curaçaose nudistenoord, maar daar heb ik de namen van de ondernemers gefingeerd.