Het mooiste beroep van de wereld…

Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Lekker puh… Weet U, oh lezer, waarom? Omdat ik werk met de Toekomst. Lekker daarom…

Afgelopen vrijdag was de laatste lesdag voor de gisteren uitgebroken examenveldslag die elk klaslokaal vult met de  bitterzoete geur van angst en zenuwen. De laatste lesdag, het laatste uur met 13-jarige kinderen, is voor mij elk jaar weer een dag die mij vult met gemengde gevoelens van droefheid en opluchting. Droefheid vanwege de onbarmhartige schaar die in de band gaat die in het schooljaar met de klas is ontstaan, vanwege het afscheid van de inmiddels zo vertrouwde gezichten van kinderen die een jaar eerder volstrekte vreemden waren. De binding ontbonden. Opluchting ook, omdat er altijd wel een klas tussen zit, waar de magie niet alleen ontbreekt, maar waar een aantal mini-terroristen met de regelmaat van de klok sabotageacties uitvoeren. Of een klas gevuld  met de braafste braverikken (nerds, geeks), een klas zo stil dat ik tijdens het lesgeven mijn eigen cellen kan horen delen.

1/1, de klas waar ik dit jaar klassenleraar van was, viel in de laatste categorie. Een klas waar iedereen alleen maar tienen haalt voor grammatica, maar wanneer je vraagt “wat vinden jullie van….” een gestaar in het niets het enige antwoord is.

Op zich is het niet zo vreemd dat de kinderen in 1/1 niets vinden en nergens een mening over hebben. Op dertien-jarige leeftijd hebben zij niets anders gezien dan het huis waar ze geboren zijn, de achterbank van de auto van pa en de school waar ze op aansporing van hun ouders zoveel mogelijk tienen bij elkaar sprokkelen. Er zitten kinderen in 1/1 die nog nooit in de bus hebben gezeten, of een bedelaar hebben gezien. Ze hebben nergens een mening over omdat ze ook nergens een mening over kunnen hebben omdat ze nog nooit iets hebben meegemaakt. Ze zijn de dupe van een “overprotective upbringing” Het kroost van de rijke Thais. Probleem is hier dat deze kinderen later vaak in het parlement komen.

Hoe anders is 1/3. Een klas met een smoel. Tijdens de lessen wordt druk gepraat, gebaard, sommigen rollen met hun ogen wanneer ik een domme vraag stel, er is solidariteit, de klas is een uit haar voegen springend levend organisme, er wordt tijdens klasdiscussies (girls are smarter than boys -controversial statements) gewezen, handen gaan in de lucht, een leerling staat op om, met de handen in de zij, haar argumentatie kracht bij te zetten, een jongen wijst op zijn voorhoofd richting een meisje die daarop een wegwerp gebaar maakt, het leeft, het springt, het vonkt….. het is 1/3…

Een andere klas is de ‘arme’ klas, 1/6. De ouders van deze leerlingen leven in de marge van de Thaise maatschappij. Veel kinderen wonen bij een tante of hun grootouders, omdat pa en ma om wat voor reden dat ook, niet voor hun kinderen willen of kunnen zorgen. Deze tieners doen niets liever dan naar school gaan waar ze zich wentelen in een warm bad van aandacht.

Afscheidsbrief van 1/6. Ik hield het net droog.

Het Engels van deze schatten is doorgaans niet om over naar huis te schrijven, maar het leerplezier spat er van af. Alweer die solidariteit, dat gevoel onder de leerlingen van “wij zijn 1/6 en we zijn niet dom, we zijn alleen armlastig”.

Nee, de nerds van 1/1 hebben nog een hoop te leren. Ondanks dat woud van tienen…